بهترین رویه بتن آسفالتی جهت افزایش عمر آسفالت کاری : آسفالت رویه آخرین قشر آسفالتی است که در تماس مستقیم با بارهای وارده از ترافیک و عوامل جوی محیط قرار می گیرد. آسفالت رویه، طوری طراحی و اجرا می گردد که تحمل بارهای وارده را داشته و در مقابل اثرات سوء آب، یخبندان و تغییرات درجه حرارت مقاومت کرده و دوام آورد. قشر رویه معمولاً نسبت به قشر آستر و اساس قیری دارای دانه بندی ریزتر، فضای خالی سنگدانه ها زیادتر و در نتیجه قیر بیشتر می باشد. حداکثر اندازه سنگدانه ها در این قشر بین 5/9 تا 5/19 میلیمتر می باشد که با توجه به بافت سطحی مورد نیاز انتخاب می شود. چنانچه درصد رد شده از الک شماره 8 دانه بندی به حداکثر و یا حداقل مجاز میل کند به ترتیب بافت سطحی ریز، یا زبر ( خش ) ایجاد می شود.

بهترین رویه بتن آسفالتی جهت افزایش عمر آسفالت کاری 

برای ازدیاد، مقاومت در مقابل لغزندگی و هدایت آبهای سطحی به منظور جلوگیری از ایستابی می توان از یک قشر آسفالت رویه متخلخل با دانه بندی باز استفاده کرد. ضخامت این قشر حداقل دو سانتیمتر است که جزء سیستم روسازی منظور نمی شود و نمی توان از آن بعنوان قشر جایگزین رویه اصلی استفاده کرد. در صورت اجرای رویه متخلخل لازم است لایه ای که بلافاصله زیر آن قرار می گیرد عملاً نفوذ ناپذیر باشد. از گذشته رو سازی ها به دو بخش انعطاف پذیر و صلب تقسیم بندی می شد. اگرچه این دسته بندی بسیار ساده و ابتدایی است اما به خوبی نحوه ی واکنش سطح به بارگذاری وارده را تفسیر می کند. یکی از روسازی های انعطاف پذیر، آسفالت است. ساختار این نوع روسازی از اجرای یک لایه نازک آسفالت بر روی اساس و  زیراساس است. لایه های مذکور عموما از جنس سنگ و قلوه سنگ می باشد که بر روی یک بستر متراکم (خاک) اجرا می شود. اما روسازی های صلب از اجرای لایه رویه بر روی زیر اساس (با و بدون اجرای اساس) اجرا می شود. جهت اطلاع از فروش محصول با شماره 09121754110 تماس حاصل نمایید.

مهمترین تفاوت در بین روسازی های صلب و انعطاف پذیر نحوه ی انتقال بارهای وارده به زیراساس است. در روسازی های صلب به علت صلبیت و سختی بالا تمایل به پخش بار در سطح بزرگتری بیشتر است. به عبارت دیگر تنش وارده به زیراساس کمتر است. ناکفته نماند دال های بتنی خود نقش بسیاری را در ظرفیت پذیری این نوع روسازی ها برعهده دارند (پس توجه به نوع ساخت آنها بسیار حایز اهمیت است). روسازی های انعطاف پذیر به دلیل ماهیت انعطاف پذیر مصالح تشکیل دهنده توانایی پخش یکنواخت بار همانند روسازی بتنی را  ندارد. بنابراین روسازی های انعطاف پذیر عموما دارای تعداد لای های بیشتر و با ضخامت بالاتری برای انتقال یک بار مشابه به نسبت روسازی بتنی است. همچنین دوره زمان تعمیر و شکل ظاهری روسازی صلب با گذشت زمان تغییرات بسیار اندکی را در مقایسه با روسازی انعطاف پذیر دارد.